- - - Litha (Μεσοκαλόκαιρο - Midsummer) η τα χρονια μου πολλα

Το Litha (που προέρχεται από μια Σαξωνική λέξη που σημαίνει το αντίθετο του Yule) ή Μεσοκαλόκαιρο ή Θερινό Ηλιοστάσιο ή Ευλογία του Ήλιου ή Gathering Day ή Feill-Sheathain ή Jani ή Alban Hefin ή Vestalia ή Whitesuntide ή Thing-Tide ή Juhannus ή Midsommarafton ή St. John's Eve (Παραμονή του Αγίου Ιωάννη, το εκχριστιανισμένο όνομα του Μεσοκαλόκαιρου), που γιορτάζεται μεταξύ 20 και 23 Ιουνιου, είναι το Καλοκαιρινό Ηλιοστάσιο και η στιγμή που ο Θεός Ήλιος βρίσκεται στο απόγειο του, καθώς μιλάμε για τη μεγαλύτερη μέρα και τη μικρότερη νύχτα του έτους.

Το Μεσοκαλόκαιρο είναι ένα από τα Μικρότερα Sabbats στην Μαγεία και είναι αφιερωμένο στο Θεό. Είναι ένα αστρονομικό σημείο, του οποίου η ημερομηνία ποικίλει λίγο λόγω του κύκλου του δίσεκτου έτους. Το θερινό ηλιοστάσιο συμβαίνει όταν ο ήλιος φτάνει στον Τροπικό του Καρκίνου και βιώνουμε τη μεγαλύτερη μέρα του έτους. Αυτή είναι και η ημερομηνία που ο ήλιος μπαίνει στο ζώδιο του Καρκίνου. Αν και υπάρχουν αρκετοί που το γιορτάζουν στις 24 Ιουνίου, οι σύγχρονες μάγισσες προτιμούν το πραγματικό ηλιοστάσιο, στις 21 Ιουνίου, και αρχίζουν τις ετοιμασίες από την παραμονή του ή από την δύση του ήλιου της προηγούμενης μέρας.

Το Μεσοκαλόκαιρο λέγεται έτσι λόγω του γεγονότος ότι βρίσκεται ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού. Αν και τα σύγχρονα ημερολόγια προτείνουν ότι το καλοκαίρι “αρχίζει” στις 21 Ιουνίου, σύμφωνα με τα παλιά παραδοσιακά ημερολόγια, το καλοκαίρι αρχίζει στο Beltane στις 1 του Μάη και τελειώνει στο Lammas στις 1 του Αυγούστου. Έτσι το καλοκαιρινό ηλιοστάσιο βρίσκεται ακριβώς στη μέση αυτών των δυο και γι' αυτό λέγεται Μεσοκαλόκαιρο. Αυτό είναι πιο λογικό από το να αρχίζει το καλοκαίρι τη μέρα που η δύναμη του ήλιου και οι μέρες αρχίζουν να μικραίνουν.

Το Μεσοκαλόκαιρο είναι μια γιορτή της Φωτιάς αλλά το στοιχείο του είναι το Νερό (λόγω του ζωδίου του Καρκίνου στο οποίο εισερχόμαστε) και η κατεύθυνσή του η Δύση. Είναι η μέρα που ο Θεός Ήλιος βρίσκεται στη μεγαλύτερη του δύναμη και η μέρα που τραυματίζεται από τον σκοτεινό αδελφό του που θα πάρει το θρόνο στο Samhain. Για πολλούς, το Μεσοκαλόκαιρο είναι και η μέρα του θανάτου του Θεού Ήλιου ή του Βασιλιά του Πρίνου από το Βασιλιά της Βελανιδιάς, ακριβώς πάνω στο απόγειο της δύναμης του, ενώ για άλλους απλώς τραυματίζεται για να πεθάνει στην φθινοπωρινή ισημερία. Η Θεά επίσης είναι έγκυος και στο απόγειο της δύναμης της γεμάτη από τα φρούτα και τους καρπούς του καλοκαιριού αντιπροσωπεύοντας τη Φύση στην εποχή της πλούσιας σοδειάς.

Σε πολλές παγανιστικές παραδόσεις, ο θεός ήλιος χωρίζεται σε δυο αντίθετες προσωπικότητες: στο θεό του φωτός και στον δίδυμό του, τον παράξενο άλλο εαυτό του θεό του σκοταδιού. Είναι οι Gawain και ο Πράσινος Ιππότης, ο Gwyn και το Gwythyr, ο Llew και ο Goronwy, ο Lugh και ο Balor, ο Balan και ο Balin, ο Βασιλιάς του Πρίνου και ο Βασιλιάς της Βελανιδιάς κλπ. Συχνά πολεμούν μεταξύ τους για χάρη της θεάς/ερωμένης τους, όπως η Creiddylad ή η Blodeuwedd, που αντιπροσωπεύουν τη Φύση.

Ο θεός του φωτός γεννιέται πάντα στο χειμερινό ηλιοστάσιο και η δύναμη του μεγαλώνει μέχρι το απόγειο της στο θερινό ηλιοστάσιο, ενώ το καθρέφτισμα και η σκιά του ο θεός του σκοταδιού γεννιέται στο θερινό ηλιοστάσιο και η δύναμη του μεγαλώνει μέχρι την μεγαλύτερη στιγμή της στο χειμερινό ηλιοστάσιο.

Οι θεοί και οι θεές που σχετίζονται με τη γιορτή του Μεσοκαλόκαιρου είναι ο Πατέρας Θεός και η Μητέρα Θεά σε κάθε τους μορφή, οι θεές σε εγκυμοσύνη, ο θεός Ήλιος, η θεά Γη, οι Βασιλιάδες του Πουρναριού και της Βελανιδιάς, η Ντιάνα, ο Πάνας και η Φρέια. Ιερά σύμβολα είναι ο ήλιος, οι λεπίδες, το γκυ, οι βελανιδιές, οι φωτιές, οι τροχοί του ήλιου, οι νεράιδες, η πρασινάδα και τα λουλούδια.

Στην Αγγλία υπήρχε ένα αρχαίο έθιμο όπου την παραμονή του Μεσοκαλόκαιρου και μετά τη δύση του ήλιου άναβαν μεγάλες φωτιές για να παρέχουν φως στους ταξιδιώτες αλλά και για προστασία από τα “κακά” πνεύματα. Αυτό ήταν γνωστό σαν “στήνοντας τους φύλακες”. Οι άνθρωποι συχνά πηδούσαν τις φωτιές για καλή τύχη.

Παράλληλα, οι δρόμοι φωτίζονταν με φανάρια και οι άνθρωποι κρατούσαν πυρσούς καθώς πήγαιναν από φωτιά σε φωτιά. Αυτές οι ομάδες ανθρώπων που ήταν ντυμένοι πολυτελώς και φορούσαν γιρλάντες ονομάζονταν “πορεία φυλάκων” και συχνά συνοδεύονταν από χορευτές και παραδοσιακούς οργανοπαίκτες ντυμένους σαν μονόκερους, δράκοντες και καβαλάρηδες ψεύτικων αλόγων.

Όπως στο Beltane οι άνθρωποι ανανέωναν τα όρια της ιδιοκτησίας τους, έτσι στο Μεσοκαλόκαιρο φύλαγαν τα όρια της πόλης.

Μέσα στα πολλά έθιμα αυτής της γιορτής ήταν και το να μένουν έξω νεαρά γενναία άτομα καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας μένοντας ξύπνια στο κέντρο ενός κύκλου από πέτρες που στέκονταν όρθιες. Αυτήν την μικρότερη νύχτα, αυτό ήταν ένα επικίνδυνο τόλμημα που θα μπορούσε να φέρει το θάνατο, την τρέλα ή τη δύναμη της έμπνευσης σ' αυτόν που θα το αποτολμούσε.

Αυτή τη νύχτα, επίσης, τα φίδια του βρετανικού νησιού τυλίγονται σαν μια συσπώμενη μπάλα που σφυρίζει για να γεννήσουν το λεγόμενο “αυγό του ερπετού” ή “πέτρα του φιδιού” ή “αβγό του Δρυίδη”. Όποιος κατέχει αυτό το “αβγό”, κατέχει απίστευτες μαγικές δυνάμεις.

Ακόμα και ο ίδιος ο Μέρλιν έψαξε να το βρει σύμφωνα με μια αρχαία ιστορία της Ουαλίας.
Η νύχτα του Μεσοκαλόκαιρου είναι, σύμφωνα με την βρετανική παράδοση για τα ξωτικά, η δεύτερη πιο σημαντική νύχτα μετά το Samhain για τα ξωτικά που συνηθίζουν να τη διασκεδάζουν ιδιαίτερα.

Είναι η κατάλληλη εποχή για κάθε είδους μικρό ή και μεγαλύτερο ξωτικό για να κάνει τις φάρσες και τις παγαποντιές του, για να παίξει με τους ανθρώπους ή για να χορέψει όλη τη νύχτα κάτω από το φως του φεγγαριού. Λέγεται ότι αυτή τη νύχτα οι κόσμοι πλησιάζουν πολύ κοντά και μέσα στην ομίχλη του λυκόφωτος οι σκιές και οι ψίθυροι αποκτούν ασυνήθιστους και παράξενους ιδιοκτήτες.

Για να τα δει κανείς, πρέπει μόνο να μαζέψει σπόρους φτέρας ακριβώς στα μεσάνυχτα και να τους τρίψει πάνω στα βλέφαρά του. Αλλά πρέπει να κουβαλά και λίγο απήγανο μαζί του για να μην τον μαγέψουν τα ξωτικά. Ή απλά να γυρίσει ανάποδα το σακάκι του, πράγμα που θα τον κρατήσει μακριά από το δρόμο του “κακού”. Αλλά ακόμα και αν αυτό αποτύχει, μπορεί να ψάξει κάποια από τις “γραμμές λέι” και να μείνει πάνω της μέχρι το γυρισμό. Αυτό θα τον κρατήσει ασφαλή από κάθε μοχθηρή δύναμη, όπως και το να περάσει πάνω από τρεχούμενο νερό.

Τα σπίτια στο Μεσοκαλόκαιρο διακοσμούνται με σημύδα, μάραθο, βότανο του Αγίου Ιωάννη, φυτό sedum telephium και λευκά κρινάκια. Πέντε φυτά έχουν ιδιαίτερες μαγικές ιδιότητες αυτή τη βραδιά: ο απήγανος, τα τριαντάφυλλα, το βότανο του Αγίου Ιωάννη, το σταυροβότανο ή βερβένα και το τριφύλλι. Ιδιαίτερα το βότανο του Αγίου Ιωάννη το μάζευαν νεαρές παρθένες για να μάθουν ποιος θα γίνει ο μελλοντικός εραστής τους.

Και η πυγολαμπίδα ήρθε
Με την ασημένια της φλόγα,
Και σπίθισε και έλαμψε
Μέσα στη νύχτα του Άι Γιάννη,
Και σύντομα η νεαρή παρθένα δένει τον κόμπο της αγάπης.

Το Μεσοκαλόκαιρο είναι η αγαπημένη γιορτή πολλών Μαγισσών επειδή μπορούν να τη γιορτάσουν έξω κοντά στη φύση. Η ζεστή καλοκαιρινή νύχτα είναι κατάλληλη γι' αυτό, ακόμα και αν αυτοί που γιορτάζουν δεν το κάνουν ντυμένοι τον ουρανό (δηλαδή γυμνοί).

Αλλά, φυσικά, οι μακριοί τελετουργικοί μανδύες γίνονται κοντοί και η παράδοση απαιτεί, ακόμα και από αυτούς που παραμένουν πιστοί στον μακρύ μανδύα, να μη φοράν τίποτε από κάτω.
Τα δυο βασικά σύμβολα της γιορτής του Μεσοκαλόκαιρου είναι η σπείρα (σύμβολο του Θεού Ήλιου σε όλη του τη δόξα) και η χύτρα (σύμβολο της Θεάς σε όλη τη γενναιοδωρία της). Αυτά τα σύμβολα χρησιμοποιούν και οι σύγχρονες Μάγισσες στις τελετές του Μεσοκαλόκαιρου λέγοντας τα λόγια “όπως είναι η σπείρα για το αρσενικό, έτσι είναι και η χύτρα για το θηλυκό...”.

Και σ'αυτην την ομορφη μερα, κατα τις 8 το πρωϊ ετσι για να μην ξεχναμε και τους αγγελους μας η μητηρ μου μετα απο ταμα στην Μεγαλοχαρη φροντισε να με ξεφουρνισει....

Χωρις να ξερει με τι νεραϊδες και ξωτικα, τι θεους και δαιμονες τα ειχε βαλει....